مرگ خودخواسته یا اتانازی

خودکشی در اجتماعات قدیم بر اساس ضوابط شرعی گناه تلقی می شد اما از سال 1791 و حدود دو سال پس از انقلاب فرانسه از شمول مقررات جزایی خارج شد مبنای این خروج آن بود که هر شخصی مطلقاً آزاد و مالک نفس و جان خود میباشد حقوق ایران مانند اکثر کشورهای جهان با تذکار این مطلب که تو هرگز نخواهی کشت اطاعت از مرگ خودخواسته (اتانازی )را نپذیرفته است از سالهای 1980 تا کنون سیاستمداران و قانون گذاران بر لزوم انسانی کردن مرگ و سلطه شخص بر آخرین لحظه های حیات خود تاکید داشته اند همچنین وظیفه پزشک در قبال بیمار به درمان حتمی وی محدود نمی شود بلکه استفاده از داروهای مسکن (در صورت نیاز ) بخشی از حقوق مردم شناخته شده است این نظر با قانون خودداری از کمک به مصدومان و کسانی که در معرض مخاطرات جانی هستند مصوب 1354 هماهنگی دارد آئین نامه قانون مذکور در سال 1364 تصویب شده است .